Death Railway,de ambulace en China Town,Bangkok
Blijf op de hoogte en volg silvia
20 Oktober 2015 | Thailand, Pathum Wan
Het was pikkedonker en nog net geen vier uur in de ochtend toen mijn wekker ging. Geen oog dichtgedaan door de piepende en krakende vering in het bed en de benauwde kamer. Ik kijk of ik alles heb en wil uitchecken maar er is nog niemand wakker. Ik leg de sleutel met een briefje op tafel en zie dat de schuifdeur gelukkig wel op een kier staat dus ik kan weg. Ik moet ,5 km lopen naar het stationnetje. Omg alle straathonden in het dorp lopen met me mee en blaffen de hele tent wakker. Geen kip op straat nog alleen bij de foodcourt staan ze al te bakken. Het ruikt heerlijk. Natuurlijk ben ik te vroeg bij het station maar ach, ik eet mijn broodje van de 7eleven en mijn blikje cold coffee. Dan gaat het luikje van het loketje open en ik koop een kaartje naar Bangkok voor 100 bath. Raar,elke afstand met deze trein kost 100 bath. Als iedereen een kaartje heeft,worden alle voorbereidingen getroffen. Een grote bel wordt opgehangen,de kiosk gaat open en de dieseltrein start op. Wat een herrie! We gaan rijden met de ramen open en ik moet oppassen voor naar binnen schietende takken. Ik zie de zon opkomen,het is prachtig. Tot Kanchanaburi geniet ik van deze prachtige treinreis. Daarna slaat de vermoeidheid toe en ik suf weg. Geen idee hoelang ik geslapen heb maar ik wordt kortademig wakker. Het is bloedheet in de trein en er komt heel veel stof naar binnen toe. Ik voel me steeds slechter en de berodual en ventolin doen helemaal niks. Op het moment dat ik denk dat ik out ga,trekt een oude dame aan de noodrem en gaat hulp halen. Ik wordt de trein uitgedragen en naar een klein hokje gedragen. Een ventilator wordt voor me neergezet en ik krijg water. O,wat voel ik ke slecht maar ik bekom er heel langzaam van. Iedereen is lief voor me maar niemand spreekt engels. Ik probeer duidelijk te maken dat ik hier wil blijven zitten en dat mag. Dan,net als het wat beter gaat,komt er een loeiende ambulance aangereden en twe e mannen met een plastic brandcard komen naar binnen gerend. Met het kleine beetje lucht weer ik ze af en wijs naar de ventilator en steek mijn duim omhoog,ze gaan ook in het kleine hokje zitten en hebben duidelijk medelijden met me. Dan komt er een zuster en een arts,deze spreekt gelukkig redelijk goed engels. Ik laat nijn inhalators zien en hij weet meteen wat hem te doen staat. Ik krijg zuurstof en een ventolininjectie en de zuster luistert naar mijn longen,neemt mijn bloeddruk op en meet mijn zuurstofgehalte in het bloed. Ondertussen ben ik een attractie,iedereen maakt foto's van me. Wahaha echt waar,zelfs het ambulancepersoneel. Na een uurtje voel ik me weer bijna de oude maar voorlopig komt er hier geen trein meer en er is ook geen busstation. Ik vraag de rekening aan de arts en krijg als antwoord dat deze hulp for free is. O,wat ben ik dankbaar. Hij raadt me wel aan door de ambulance naar Bangkok te worden gebracht en dit moet ik wel betalen. Twee uur met de ambulance rijden naar Bangkok kost me 75 euro! Deal dan,kan ik rustig bijkomen. Ik wordt geinstalleerd en moet het zuurstofmasker ophouden,de hele weg. Dan gaan we rijden en klinkt plosteling Celine Dion keihard uit de luidsprekers. Niet te geloven,in een ambulance haha. Ik wordt netjes bij het Hualumpong hostel afgezet en ze vertellen het personeel dat ze me in de gaten moeten houden. Ik krijg nog het telefoonnummer van de dichtsbijzijnde arts en ik betaal de ambulance rit. Dan check ik in en moet effe huilen,jeetje zeg! Ik ben uitgeput en kruip in bed. Heerlijk die airco en het is lekker stil. Als ik na een paar uurtjes weer de oude ben,besluit ik een rondje door China town te slenteren. Heb intussen ook wel honger. Ik neem allemaal verschillende kleine loempiaatjes en besluit lekker te verdwalen in de wirwar straatjes van deze geweldige leuke wijk. Op het moment dat ik moe wordt,neem ik een tuk tuk terug naar mijn hostel. Gewoon,omdat het leuk is. Nu aan een heerlijke cappucino en ik kijk terug op deze dag. Achteraf,nu ik me beter voel,moet ik toch wel een beetje lachen om iedereen die foto's maakte,ongelooflijk! Wat een dag!
-
20 Oktober 2015 - 14:20
Wendy:
Jee ... Toch wel even beangstigend of niet?!
Hoe gaat ie nu? Maar je maakt wel weer wat mee zeg..en Fijn dat de mensen daar zo behulpzaam zijn, kunnen we hier nog wat van leren. Liefs -
20 Oktober 2015 - 14:30
Silvia Hendrix:
Ik voel me nu weer prima maar doe het nog rustig aan -
20 Oktober 2015 - 14:58
Jose:
Ja hoor een dieseltrein en Silvia gaan natuurlijk niet samen! Al die stof en rook is nie goed voor je hoor!! Enfin gelukkig gaat het weer goed met je -
20 Oktober 2015 - 15:05
Silvia Hendrix:
Morgen met de slaap/sneltrein naar trang,het zuiden. Das een slaaptrein dus mcht ik out gaan dan lig ik teminste al haha I will keep my fingers crossed! Nog heel effekes en jij mag ook -
20 Oktober 2015 - 15:05
Silvia Hendrix:
Morgen met de slaap/sneltrein naar trang,het zuiden. Das een slaaptrein dus mcht ik out gaan dan lig ik teminste al haha I will keep my fingers crossed! Nog heel effekes en jij mag ook -
20 Oktober 2015 - 15:08
Jose:
Oh dat klinkt beter en lekker frisse zeelucht, is goed voor je! Doe maar even lekker rustig aan.
Wij nog 3 dagen en dan is het zover, als je dan lonley bent zijn we dichtbij xxx
-
20 Oktober 2015 - 15:12
Silvia Hendrix:
Alvast een goeie en fijne reis gewenst,meis,geen wifi in de trein....geniet x -
20 Oktober 2015 - 15:13
Jose:
Thx jij ook, knuffel! X -
20 Oktober 2015 - 15:33
Agnes:
nou zeg ff schrikken maar gelukkig is alles weer goed met je zou blij zijn als eric bij jou is.
pas goed op je zelf hoor dikke zoen -
20 Oktober 2015 - 15:54
Silvia Hendrix:
Ik ook,Agnes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
